Uit de aankondigingen in de Brooklyn Paper begreep ik dat donderdagavond comedy night was, starring vijf namen waarvan ik natuurlijk nooit had gehoord, maar die wellicht toch de moeite waard waren om te gaan bekijken
South Paw heeft twee zalen. Eentje op de begane grond waar bands optreden, de ander is een kelder voor andere doeleinden. Vanavond werd de kelder dus gebruikt voor comedy. Ter plaatse bleek dat het de eerste keer was dat er stand up comedy zou worden gepraktiseerd – ze moesten nog een beetje bouwen aan naamsbekendheid. En dat was duidelijk.
Voor zo’n vijf man publiek en drie stand-uppers (twee waren niet komen opdagen) was zelfs de kelder toch echt wat te ruim. De artiesten werden aan elkaar gekletst door een jongen met flaporen waar het licht doorheen scheen, luisterend naar de naam Jon. Arme jongen. Na twee komedianten duurde het nog zeker een half uur voordat de derde op kwam dagen
Na zes keer op zijn telefoon te hebben gekeken en te hebben gezegd dat ‘Tim will be here in a minute’ was Jon niet meer geloofwaardig. Uit arren moede werd het publiek gevraagd onderwerpen aan te dragen, want Jon was – al vrij snel - door zijn repertoire heen.
Jon's repertoire bestond uit: homograpjes, presidentgrapjes, baseballgrapjes, olievlekgrapjes, koosjergrapjes en Bin Laden. Toen het publiek het zat was om uit beleefdheid te lachen, vroeg hij ons om nieuw materiaal. Het bleef angstvallig stil. Ik dacht: nou, misschien is het wel aardig om Joran van der Sloot als potentieel 'funny material' aan te dragen. Joranvanderslootgrapjes waren alleen niet Jon zijn ding.
Het werd een lange avond en South Paw moest misschien maar gewoon een club blijven voor obscure bandjes die nooit echt zullen doorbreken. Jon’s flapoortjes hebben niet geholpen. Echt niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten