The Hamptons

Als je vier weken doorbrengt in NY is het heerlijk om af en toe de stad te ontvluchten. Dat doe ik regelmatig door even naar Coney Island te gaan, met mooi weer zit je daar heerlijk aan het strand. En de mensen die daar komen zijn fantastisch om ongegeneerd te bekijken vanachter je zonnebril!

De ultieme ontsnappingsclausule voor New Yorkers zijn de Hamptons, een gebied op Long Island dat bestaat uit een aantal dorpen (o.a. Southampton, Easthampton, Hampton Bay). Je kunt de Hamptons vergelijken met (de meest luxe gedeelten van) Wassenaar: bosrijk, dicht bij de kust, grote huizen, lange oprijlanen en zwembaden in de tuin.

Donna bleek vrienden te hebben met een huis in Southampton. Het was snel geregeld. Op donderdagmiddag vertrok ik met haar vriendin Toby in een rode Mercedes richting Long Island, waar Toby’s vriend woont. Het werd een groot luxueus avontuur.

Vrijdagochtend, na een uitgebreid ontbijt, ging Toby naar yoga en ik naar het centrum van Southampton om naar het Parrish Museum te gaan. Dit museum blijkt twee dagen per jaar gesloten te zijn. Net nu! Daarom maar door de winkelstraat van Southampton geslenterd. De enige winkel waar ik iets kon betalen was de boekhandel, if ya know what I’m sayin’.

Southampton bleek vooral lekker eten, slapen en rondhangen. Jim en Toby zijn schatten van mensen, ze hebben me de hele omgeving laten zien en me laten meegenieten van hun zwembad. Na het zwemmen nog een rondje cruisen langs alle grote huizen en de Atlantische Oceaan. Daar staan geen huizen, maar kastelen! Als het hotels zouden zijn, zouden ze minstens 50 kamers hebben. En dan te bedenken dat die lui - de Calvin Kleins van de samenleving - er maar een paar weken of maanden per jaar wonen.

Cruisen deden we in dezelfde Mercedes als waarmee we waren gekomen. Het bleek een cabrio te zijn, oeh wat een heerlijkheid. Met pijn in mijn hart vertrok ik weer naar Manhattan – wie had gedacht dat ik dat ooit nog zou zeggen!

Op de foto: het zwembad van Toby en Jim.

Mermaids

Eens per jaar vindt er een feestelijke en bizarre optocht plaats op Coney Island: de Mermaid Parade. Zaterdag 19 juni was het zover.

Na eerst een ochtendje op mijn Brooklynhanddoek een boek te hebben gelezen werd het tijd om op de boardwalk een geschikte plek te vinden. Ik bevond mij in goed gezelschap, want op de een of andere manier hadden de Fransen naast mij een Albert Heijn beessie bij zich – voor mij de eerste live van het seizoen.

De Mermaid Parade bestaat uit als zeemeerminnen/vissen/schildpadden/piraten (schaars) verklede mensen die in een optocht langs het publiek lopen/rijden/dansen. Een bonte optocht die het midden houdt tussen carnaval en de Gaypride.

Bij sommige zeemeerminnen was slechts het onderlichaam bedekt. Het effect dat dit op de aanwezige mannen had was onvoorstelbaar: ze deden alsof ze dat NOG NOOIT van hun leven hadden gezien. Iedereen wilde met de Blote Borsten op de foto en nu wist ik het zeker: topless zonnen zou er op Coney Island niet inzitten, wilde ik met goed fatsoen mijn boek uitlezen.

De Mermaid Parade werd dit jaar door sommigen aangegrepen om eens flink kritisch over de Olievlek te zijn. Sommigen hadden zich als met oliebesmeurde zeedieren verkleed, vergezeld van spandoeken met daarop anti-BP teksten.

Wat rest zijn de foto’s. Graag verwijs ik je naar mijn Flickr account, waar je naast andere NY foto’s de plaatjes van de Mermaid Parade kunt bekijken (zodra ik ze heb geupload, omg het is hier soms zooo traag).

Bee-lighted to bee here

Celebrate BBG at 100! Oftewel, kom naar de Bee Day Party in de Botanische tuin van Brooklyn. Ik ging er gister heen en ik heb er mijn ogen uit gekeken.

Brooklyn Botanic Garden is echt een heel mooi en grote botanische tuin, met een Chinees paviljoen, een Cherry Lawn en een volop bloeiende rozentuin. De rozen hebben soms rozige namen als Rosemary Rose en Baby Love, en andere zijn soms wat hysterisch gedoopt, zoals de Barbra Streisand. Door de rozen Helga, Nicole en Edina voelde ik me waarachtig weer een beetje thuis :-)

De Botanische tuin viert dit jaar zijn honderdjarig bestaan en deed dat dus gisteren met een speciale Bee Day Party: honing proeven, presentaties, lezingen, rondleidingen en live muziek en dans vormden de belangrijkste bestanddelen.

Maar ook verkleedpartijen voor kinderen. Nog nooit heb ik zoveel klein grut bij elkaar gezien dat al roepend 'I LOOOVVEEEE BEEEzzz' door het park sprong met ofwel in elkaar geflanste vleugels op de rug, of met haarbandjes in voorzien van twee verticaal geplaatste tie-wraps (lees: voelsprieten). Om een idee te krijgen:



Ik kan hier nu schrijven dat de lezingen die ik bijwoonde heel interessant en leerzaam waren, maar ze waren zo rustgevend dat ik af en toe in slaap viel. Tja. Het feest begon pas echt toen toen een lokale dansgroep kwam optreden. Iedereen van de groep (allemaal volwassen mensen) waren verkleed als bijen. Zie de foto:



Tot slot richtte de voorzitter van de Botanische Tuin een dankwoord aan het publiek, vrijwilligers en alle bijen om het honderdjarig bestaan van de tuin onderstrepen. Dat deed hij o.a. met de boodschap 'This garden is as old as Mother Theresa and the Manhattan Bridge'(luid gejuich). En natuurlijk... ook de voorzitter was BEElighted to bee here.

Comedy night in South Paw

Uit de aankondigingen in de Brooklyn Paper begreep ik dat donderdagavond comedy night was, starring vijf namen waarvan ik natuurlijk nooit had gehoord, maar die wellicht toch de moeite waard waren om te gaan bekijken

South Paw heeft twee zalen. Eentje op de begane grond waar bands optreden, de ander is een kelder voor andere doeleinden. Vanavond werd de kelder dus gebruikt voor comedy. Ter plaatse bleek dat het de eerste keer was dat er stand up comedy zou worden gepraktiseerd – ze moesten nog een beetje bouwen aan naamsbekendheid. En dat was duidelijk.

Voor zo’n vijf man publiek en drie stand-uppers (twee waren niet komen opdagen) was zelfs de kelder toch echt wat te ruim. De artiesten werden aan elkaar gekletst door een jongen met flaporen waar het licht doorheen scheen, luisterend naar de naam Jon. Arme jongen. Na twee komedianten duurde het nog zeker een half uur voordat de derde op kwam dagen

Na zes keer op zijn telefoon te hebben gekeken en te hebben gezegd dat ‘Tim will be here in a minute’ was Jon niet meer geloofwaardig. Uit arren moede werd het publiek gevraagd onderwerpen aan te dragen, want Jon was – al vrij snel - door zijn repertoire heen.

Jon's repertoire bestond uit: homograpjes, presidentgrapjes, baseballgrapjes, olievlekgrapjes, koosjergrapjes en Bin Laden. Toen het publiek het zat was om uit beleefdheid te lachen, vroeg hij ons om nieuw materiaal. Het bleef angstvallig stil. Ik dacht: nou, misschien is het wel aardig om Joran van der Sloot als potentieel 'funny material' aan te dragen. Joranvanderslootgrapjes waren alleen niet Jon zijn ding.

Het werd een lange avond en South Paw moest misschien maar gewoon een club blijven voor obscure bandjes die nooit echt zullen doorbreken. Jon’s flapoortjes hebben niet geholpen. Echt niet.

Thank you, Moood!

Wie net als ik graag naar het tv-programma Project Runway kijkt, kent ‘Mood Designer Fabrics’. Mood Inc. speelt een belangrijke rol in tv-programma Project Runway, in Amerika gepresenteerd door topmodel Heidi Klum. Week na week breekt zij een carrière in de knop: ‘One day you’re in, one day you’re out. Auf Wiedersehen.’

Mood Inc. bevindt zich op de derde verdieping van 225 West 37th Street op Manhattan. Hier vind je honderden verschillende soorten stoffen, van de eenvoudigste katoenen lap tot de meest verfijnde zijde. Hier doen de al dan niet aanstormende talenten hun boodschappen. Na het afrekenen van stof/knoop/rits roepen de talenten nog een kauwend ‘Thank youououou Mooooooood’ – dit om het ook voor Mood wat lucratiever te maken, lijkt me.

Een bezoek aan Moods Inc. zou voor mij een niet meer dan logische derde stap zijn in een uitgebalanceerd samengesteld meerjaren-how-to-sew-stappenplan. Stap 1: koop een degelijke naaimachine (december 2008). Stap 2: volg een aantal naailessen in Amsterdam-Oost (april-juni 2009). Stap 3: Go West en zoek een passende stof om nu eens zelf een overdonderende jurk te maken. M. wilde wel sponsor zijn van dit Project, dus begaven wij ons in alle vroegte naar het Garment District.

Om kort te gaan: de keuze is gevallen op een zuurstokroze Italiaanse zijde, waarvan ik in gedachten al een elegante cocktail dress heb gemaakt. Volgens M. zou een paar Christian Louboutins er niet onder misstaan. Voilà, een designerduo was geboren.

Om tot een enigszins geanimeerd gesprek te geraken met de norse man die voor mij de 2,5 yard van de rol knipte, meldde ik hem dat dit een jurk zou worden, waarin ik eruit zou zien als ‘Cotton Candy’. Kennelijk was dit een zijn Italiaanse zijde onwaardige opmerking. Hij keek me streng aan en antwoordde:’Well. That is a funny way to put it.’

Auf Wiedersehen.

Sterling Place en zijn bewoners

In een stad als New York is van alles te beleven, maar het fijnste is het om er in een Echt Huis te verblijven. Ik ben deze maand de gelukkige (mede)bewoner van 16 Sterling Place in Brooklyn.

Het is een ouderwets brown stone huis zoals je die kent uit The Cosby Show. Met een trappetje waarop je lekker even koffie kunt drinken of kunt ontsnappen aan de hitte in het huis (het heeft namelijk als enige huis in de hele US geen airco).

Ik deel dit huis met drie andere bewoners. De hoofdbewoner is Koosje, een grote pluizige en langharige kater met bijkans menselijke trekken. Hij is ongeveer twaalf jaar oud en regeert alles wat niet hoger dan het aanrechtblad ligt.

Dan is er Donna, een zeventigjarige dame die al sinds de jaren zeventig in dit huis woont. Zij zou op dit moment eigenlijk in Nederland moeten zijn voor haar onderzoek naar 17de-eeuwse Nederlandse kunst, maar vanwege een enkelbreuk is zij al ca. twee maanden aan huis gekluisterd.

De derde bewoner is Monty Montenegro, een Grote Grijze Kat die zich het merendeel van de tijd onder de bank verstopt omdat hij een fobie heeft voor zo ongeveer alles. Had ik al gezegd dat hij heel Groot is?

Tot vandaag was ook Melchior een van de bewoners, maar hij is vanavond weer naar NL teruggevlogen. Tja, je bent campagnemedewerkers of je bent het niet, ten tijde van verkiezingen.

Daarom geniet ik voor nu maar even in mijn eentje van deze geweldige buurt, met als groen toevluchtsoord Prospect Park waar je heerlijk kunt hardlopen.

De buurt waarin mijn huis staat, Park Slope, kent nogal een geschiedenis. In de jaren zeventig trokken steeds meer artistiekelingen en homoseksuelen hierheen. Brooklyn was in die jaren echt nog een gevaarlijk plek om te zijn, met veel criminaliteit en geweld op straat. Centraal door de wijk loopt 5th Avenue, in die jaren volstrekt onveilig.

Het is erg leuk om de verhalen van Donna te horen over de geschiedenis van de buurt. Zij heeft een aantal vrienden die hier ofwel in de buurt hebben gewoond of er nog steeds een huis bezitten. Afgelopen zaterdag hadden we een dinner party met een aantal van deze vrienden, waarbij een aantal verhalen en anekdotes van vroeger naar voren kwamen. Bijvoorbeeld over hoe Donna en haar levensgezel Barbara (inmiddels niet meer in leven) tot grote verwondering van de mannen uit de straat zelfstandig hun huis verbouwden.

De huizenprijzen zijn overigens inmiddels gigantisch gestegen, want inmiddels is Park Slope een van de hippere wijken van Brooklyn - samen met Williamsburg. 5th Avenue kan zich nu meten met zijn grotere broer op Manhattan. Op iedere hoek zit wel een lekker restaurantje, een vintage winkel of een of ander lokaal hip merk kleding/koffie/bier/koek/fietsen.

Park Slope is een heel gemengde buurt: met veel creatievelingen, homoseksuelen, jonge gezinnen met kinderen en dus dat handjevol bejaarden die de tand des tijds hebben doorstaan. En vergeet de katten niet.

Iedereen migrant

De koffie is er heerlijk, de bediening van het type 'ruwe bolster, blanke pit' (je zou kunnen vermoeden dat ze er in de avonduren er tattoo shop op nahouden) en de locatie is terrific: Gorilla Coffee op 5th Avenue bij Baltic Street in de wijk Park Slope in Brooklyn. Hier halen Mel en ik onze dagelijkse cappuccino alvorens in de metro te stappen naar andere oorden. En nu, op zaterdagochtend (we zijn het huis uitgeschopt zijn vanwege schoonmaakster Rosa) zitten we er met onze krant en laptop. Want je moet natuurlijk wel precies weten hoe het nu zit met Joran!

Joran is hier, naast de BP olievlek natuurlijk, hot news. Kranten koppen 'GOT HIM' en noemen hem de 'Natalee creep'. Dat het een engerd is, ja dat wisten we al. Wij volgen het een beetje via de TV en nu.nl. Iemand heeft zich flink in de nesten gewerkt...

Naast de actualiteit genieten we enorm van de stad en daarbuiten. Maandagmiddag gingen we samen met onze vriend Bart, die hier in NY werkt voor de VN, naar de Yankees. Een ontzettend leuke ervaring. Het Yankee publiek - eigenlijk het baseball publiek - is een dwarsdoorsnede van de (New Yorkse) bevolking: jong/oud/zwart/wit/rijk/arm, iedereen gaat erheen en de sfeer is geweldig. Geen opstootjes, onrust of wat dan ook. Daar kunnen de voetbalsupporters in Nederland nog wat van leren.

En toen en toen en toen en toen en toen! Nee hoor, geen opsomming van wat we allemaal hebben gedaan (het valt niet mee om in een blog kort en bondig te schrijven wat je allemaal in een week kunt doen).

Donderdagochtend. We stappen in de metro om op weg te gaan naar Ellis Island, de voormalige tussenstop voor migranten alvorens zij het land in mochten. In het metrostation vraagt een Russisch ogende dame of wij weten welke lijn naar 14th Street gaat. Zij blijkt oorspronkelijk uit Albanië te komen en is nu op weg naar City Hall. Vandaag ontvangt zij haar Amerikaanse paspoort en is zij Amerikaans staatsburger. Vijf jaar heeft het haar gekost om dit te bereiken. Ze is blij. Opgelucht. En gekscherend voegt ze eraan toe:'Now I will tell my husband that I will no longer cook for him anymore, neither do the laundry, the mopping and the cleaning. Because now I am an American citizen!' Een betere introductie op Ellis Island konden we niet krijgen.

Ellis Island is een belevenis op zich en de migratiegeschiedenis is op zijn minst fascinerend te noemen. Door persoonlijke documenten als paspoorten, brieven, foto's, objecten (kinderschoentjes uit China, Duitsland, Italië, koffers uit die tijd) gaan de migranten onder je huid zitten en word je als bezoeker meegesleept in hun drijfveren, het geluk dat zij zochten en hun hoop op een betere toekomst.

Met de boodschap 'iedereen stamt af van migranten' maakt Ellis Island zich tot relevante plek voor de gehele Amerikaanse bevolking. Buiten het gebouw is een lange metalen muur geplaatst, met daarop de namen van alle migranten die in de loop der jaren via Ellis Island Amerika zijn binnengekomen. Het zoeken en vinden van je eigen familienaam is voor sommigen een heel emotioneel moment. Kinderen houden een vel papier tegen hun eigen naam aan en krassen met potlood de contouren van de letters. Zelf vind ik ene William van der Weyden. En maak een foto.

Na een paar dagen in de buzz van Manhattan te hebben gezeten, willen Mel en ik de stad wel even uit. We kiezen voor Sleepy Hollow, een plaatsje ongeveer een half uur met de trein vanaf Grand Central. Ook hier ligt Nederlandse geschiedenis. We gaan naar Philipsburg Manor, wat bestaat uit een nagebouwde graanmolen, een boerderij, een huis en een tuin. Er lopen historisch geklede figuren rond. Nu ben ik zelf helemaal geen fan van re-enactment history, maar ik kan toch mijn ogen niet afhouden van die drollenvanger die de molenaar aan heeft. So far so good.

Ook doen we de Kykuit Tour. Lekker voorbereid als we zijn denken Mel en ik dat de tour voert langs een landhuis dat op het voormalig grondgebied van een oude Indianenstam met de naam Kykuit staat. Kykuit is echter de verAmerikaanste vorm van het Nederlandse woord 'Kijk uit'. En het landhuis is gebouwd door J.D. Rockefeller in de Amerikaanse Renaissance. Het heeft een prachtig uitzicht (kijkuit) over Hudson River. De familie Rockefeller heeft op deze plek gedurende een aantal generaties hun zuurverdiende geld uitgegeven aan top-end meubelen, kunst, een golfbaan, een tweede familiehuis en een afzichtelijke collectie Chinees porselein.

Inmiddels is het behoorlijk druk geworden in Gorilla Coffee en maken wij ons klaar om naar Coney Island te gaan. Lekker chillen op het strand met een boekje en misschien nog wel een hotdog halen bij Nathan's. Ook een mooi migratieverhaal van - ik geloof Poolse - Nathan die rond 1915 zijn eigen handel begon in hotdogs met Sauerkraut. En zo is de cirkel rond. We are off!

PS. Foto's volgen later.